Vrijdag 21 april 2017

Vrijdagochtend was ik vroeg wakker. Ik wilde nu eens Suriname zien in daglicht. Vannacht hebben we beide plasstops gehad midden in de nacht. We leven in lichaam en geest als in Nederland. Buiten was het lekker warm met een heerlijke briesje. Het zonnetje scheen. Ik ging zitten op het terras. Oom John wil zijn huis verkopen. Het geeft toch teveel gedoe: het verhuren, opknappen en toezicht laten houden door de buren. Hij heeft ook hartklachten. Hij komt zelf twee keer per jaar naar Suriname.
We zouden om 10:30 uur richting oom Hans en tante Bea rijden. Zij zouden ons brengen bij een van mijn nichten, Asha. We reden richting Saramacca. Saramacca is een district. Ik keek naar buiten. Het zag er allemaal idyllisch uit: palmbomen, huizen op palen, veel groen.

Asha woont met haar man, haar zoon en schoondochter en kleinkind. Allemaal onder 1 dak. Asha had gekookt omdat ik zou komen. Ze kwam al op mij af. Ik kreeg een lange, warme omhelzing. Klein vrouwtje, Asha. Kleiner dan ik...jawel...kleiner dan ik! Hun kleinkind liep vrolijk rond. Hij is 5 jaar en praat gezellig mee. Emiel ging met hem voetballen. We zaten op het terras. Ik keek vluchtig naar binnen. Mocht ik zomaar naar binnenlopen? Het zag er rommelig maar gezellig uit. De keuken was achter het huis. We kregen cocoswater te drinken. En er werd veel gepraat. Over het verleden, heden en toekomst. Asha werkte als schoonmaker bij een school. Haar man had ook een baan. Ze hadden het redelijk. Alles was duurder geworden. Toen kwam het eten: rijst, kool, dahl en kip. Heerlijk om zo in de middag te eten. Ook werd er ter plekke bara's gebakken. Jammie!!

Ik was blij dat oom John, oom Hans en tante Bea erbij waren. Het gesprek op gang houden had ik niet alleen gekund. Er werd Hindoestaans gesproken. Emiel verstond het niet. Vertalen en meeluisteren was lastig voor mij. Hij ging uiteindelijk spelen met het kleinkind van Asha. Gek, ik kon alles goed verstaan. Praten kan ik niet, maar begrijpen wel. Hoe snel je je kan aanpassen aan taal en cultuur.

De man van Asha wilde ons wat meegeven: hij klom in de coscosboom en hakte een paar cocosnoten uit de boom. Met alle gemak. Ook wat mango's. Ook hier voelde ik de warmte en gezelligheid van de familie.

Waarom heb ik er ruim 40 jaar over gedaan om deze lieve mensen te ontmoeten, bedacht ik mij. Misschien kom ik pas later, in mijn reis door Suriname, hier achter.

We zouden terugrijden via Leiding (district). Daar is mijn moeder geboren en heeft daar 18 jaar gewoond met haar ouders. Leiding 5 was het tweede huis waar mijn opa en oma hebben gewoond. En wist mijn oom Hans te vertellen, Leiding 8a , daar heeft mijn moeder gewoond en is van daaruit getrouwd. Mijn moeder moest 1 1/2 km lopen om bij haar school te komen. 1 1/2 km in de zon is ongeveer 30 minuten lopen.
Vanuit Leiding is mijn moeder verhuisd naar Livorno (district). Daar zou zij wonen in het huis van haar schoonouders. Zij is uitgehuwelijkt. Je man zien op de dag van je huwelijk is merkwaardig. Toen was dat gebruikelijk. Ondertussen zijn mijn ouders 55 jaar getrouwd.

Oom Hans vroeg of wij nu Livorno wilden bezoeken. Ik trok het niet meer. Jetlag waarschijnlijk. Morgen maar weer. De planning van zaterdag was om eerst naar Livorno (waar in opgegroeid ben) te gaan en daarna naar het hotel om in te checken.

Thuis bij oom John eerst maar een siesta houden. Om 20:00 uur reden we naar Waterkant. Eten halen voor zoonlief bij MC Donalds. Zijn we in Suriname dan wil zoonlief nog steeds lekker friet met kipnuggets. En ik haalde mijn eten bij een Javaan aan Waterkant. Heerlijk gegeten: nasi en kip. Ik wilde Suriname proeven: in lijf en geest.

In bed moest ik denken aan Asha en haar familie. De route naar Saramacca en het huis van mijn moeder. Haar verhalen. In mijn hoofd was het als een film. Verhalen en plaatjes: alles door elkaar. Zo gaat het ook in film. Eerst schiet je de losse delen en pas later ga je monteren. Zo ging dat ook in mijn hoofd. Monteren doe ik later. Misschien wel pas in Nederland. We zullen het zien...voor nu lekker slapen.