Zaterdag 22 april 2017

We worden vandaag opgehaald door oom Hans en tante Bea. Vandaag is de dag waarom ik naar Suriname ben gekomen. Bezoeken van mijn huis in Livorno, Beekhuizenweg. Spannend. Wat ga ik zien? Kan ik mij nog iets herinneren? 7 jaar herinnering is behoorlijk. Het is een zwart gat. Alles wat ik weet komt door verhalen van anderen. Het is niet mijn verhaal. Hoe kan het zijn dat ik 7 jaar van mijn leven vergeten ben? Heeft de reis van Suriname naar Nederland in 1976 mij zo "getraumatiseerd"?

Mijn leven begon met een coltrui op Schiphol in maart 1976. Ga ik nu eindelijk antwoord krijgen op mijn vraag: wie was ik in mijn eerste 7 levensjaren? Als student Pedagogiek heb ik geleerd dat alles wat je ziet, leert, voelt en kent voor je 4de levensjaar, je maakt wie je later bent. Oh, dear...!

Terug naar zaterdagochtend. We rijden over een oude brug. De oudste brug van Suriname. Ik zou dat moeten kennen? We parkeren de auto voor het perceel waar mijn huis heeft gestaan. Geen huis meer. Wel enkele bomen van toen, vertelt oom Hans. Hij vertelde dat het huis aan de linkerkant heeft gestaan. We konden het terrein niet op omdat het gekocht was door een bedrijf. Door een poort kijk ik naar een de plek waar het huis heeft gestaan. Het slootje voor het huis liep, bij hevige regens, over. Over het erf zag je allemaal zwarte kikkervisjes. Ik wilde mijn ogen sluiten om zo te graven in de diepste van mijn herinnering. Dat kon helaas niet omdat mijn tante mij riep. Ik liep naar ze toe en zij vroegen mij voorop te lopen naar het huis van mijn neef Manoj. Manoj woont daar met zijn vrouw en 7 kinderen. Ook woont zijn vader in het huis. De broer van mijn vader. Ik schrok toen ik binnenkwam. Een bank dat helemaal versleten was. Geen schuim meer te voelen. De kinderen kwamen nieuwsgierig kijken naar mij en mijn zoon. Ze durfden niets te zeggen. Ik had snoepjes mee. Ze namen het aan maar openden het niet.

Manoj zat op zijn praatstoel. Hij vroeg of ik zijn vader wilde zien. Zijn vader had kanker gehad en was behandeld in Colombia. Blijkbaar was de kanker teruggekomen. Oom Hans ging voorop. Daar lag mijn oom, oud, botten zichtbaar en geen tanden meer. Zoals je weleens op televisie ziet als je kijkt naar beelden uit Afrika. Ik wist niets uit te brengen. Ik gaf mijn oom een hand en hij begon te vertellen over dat hij ziek was. Hij lag op een ziekenhuisbed waar geen laken op zat. Ik stond daar slechts 2 minuten maar het leek wel een eeuwigheid. Ik maakte enkele foto's voor mijn ouders. Ik schaamde mij dat ik die foto's maakte van deze zieke oom. Is het respectloos om de ellende van de ander op een foto te zetten? Deze oom, de broer van mijn vader, was zo ziek. Wisten mijn ouders hiervan? Oom Hans zag dat ik erg ongemakkelijk bij stond en vroeg mij afscheid te nemen. Ik liep terug naar de woonkamer en nam weer plaats op de verweerde bank. We kregen Coca Cola te drinken. Ik wist niet hoe snel ik mijn glas heb leeggedronken. Ik wilde hier weg. Ik wilde dit allemaal niet zien. Buiten kon ik weer ademhalen.

Oom Hans en tante Bea liepen door. Ik wilde een moment voor mijzelf. Ik draaide mij om en keek naar het zandweggetje waar ik vrijelijk als kind heb gelopen. Was mijn leven ook zo gelopen als mijn vader niet had gekozen om te vertrekken naar Nederland? Wat een keuze van mijn vader om met vrouw en 6 kinderen een nieuwe toekomst te zoeken, elders in de wereld. Niet weten wat je te wachten staat. Wat een lef. Respect voor mijn ouders.

Na het bezoek van neef Manoj kwam we aan bij mijn tante en haar 3 zoons. Ook hier was ik ontdaan. Ik zal hier verder niet over uitwijden.

Op de terugweg naar het centrum van Paramaribo waren we allemaal stil. Deze dag zal een memorable dag zijn voor mij. De dag waar je tot de constatering komt dat het leven je maar een keer is gegeven en dat je er wel iets van moet maken. De keuzes die je maakt, beslissen de rest van je leven.

Vanaf vandaag zal ik 2 weken in een hotel in Paramaribo verblijven. Ik heb genoeg tijd om de gaten in mijn geheugen op te vullen. Ik zal met verschillende familieleden in gesprek gaan om deze gaten te vullen met verhalen en belevenissen van het meisje met de 2 vlechten. Het meisje dat vrolijk huppelend liep over het zandweggetje van Beekhuizenweg in Livorno.

Wil je weten hoe de rest van mijn vakantie verloopt of gewoon nieuwsgierig naar mijn zoektocht, dan nodig ik je graag uit om bij te praten. Ik ben terug in Nederland op 8 mei aanstaande. Groeten uit Paramaribo van Mina en Emiel. Een gedicht om mee af te sluiten van Michael Oigreso.

Mi e Skrifie, Mi e Libie

Mi e s’dong mi wang
Sie dong arki mi srefie,
Loekoe fa grontapu tang
Mi e skrifie

Mi e tap mi ay
Foe loekoe mi srefie
Mi e fier a wintie e waai
Mi e skrifie

Mi e har blo go in mi sking
Mi e skrifie
Alla san sa mi e fierie
San sa e troeboe mi, san sa kring

Vertaling:

Ik Schrijf, Ik Leef

Ik zit alleen
Zit naar mezelf te luisteren,
Kijk hoe de wereld is
Ik schrijf

Ik sluit m'n ogen
Om naar mezelf te kijken
Ik voel de wind waaien
Ik schrijf

Ik adem,
Ik schrijf
Alles wat ik voel
Dingen die me storen, dingen die me blij maken