Donderdag 20 april 2017

Donderdag 20 april 2017, de dag na "bloody Wednesday", met positieve spirit opgestaan. Alles gedaan om mijn reis om te boeken. Tui, KLM, ANWB (reisverzekering). Niets heeft mogen baten. Uiteindelijk stonden we om 10:00 uur op Schiphol. Ik dacht nog een KLM vlucht te halen van 11:20 uur. Tui heeft ons flink laten zitten. Stuurde ons door naar SLM en SLM stuurde ons terug naar TUI. Op 5 minuten na een vlucht van KLM gemist. Jawel, wij konden nog wel mee maar niet onze koffers. Barst!! TUI kwam met een voorstel: 24 april naar Suriname vliegen met KLM. Voorstel voorgelegd aan Emiel: hij wilde liever vandaag vliegen. We hebben uiteindelijk gekozen voor SLM. Zij hadden een vliegtuig gehuurd (blijkbaar net zoals je een auto huurt). We zouden nu vliegen met een Spaans vliegtuig om half 4. Half 4 werd 5 uur. Getver, gaat dat straks ook allemaal zo in Suriname? Murphy's Law: wat fout kan gaan, ging fout...En heb ik er wel zoveel zin in? Wederom afscheid genomen van mijn ouders.

In het vliegtuig kon ik eindelijk tot rust komen. Ik probeerde de beelden te pakken die ik een dag van tevoren in mijn hoofd had over Suriname? Beelden van vroeger: het meisje met haar 2 vlechten. Waar in mijn hersenen heb ik dit meisje verstopt? Ik sluit mijn ogen en probeer beelden te pakken. Langzaam zak ik weg. Ik ben moe en ik kan niet meer nadenken. En graven in mijn geheugen al helemaal niet.

Een uur later word ik wakker. Er is gezelligheid in het vliegtuig. Mensen staan bij elkaar. Praten over wie wie kent, waar ze hebben gewoond in Suriname of gewoon over alledaagse zaken. Ik merk duidelijk cultuurverschillen: Als wordt gezegd dat het 10 minuten gaat duren dan kan je wel een half uur wachten. Ah, daar herkende ik mijzelf in. Toch nog een beetje Surinamer in mij. De gezelligheid opzoeken en met elkaar praten is ook een verschil. Waar de Nederlander schuchter is, is de Surinamer open en vrij. Maar, niet te diep over zaken praten. Oppervlakkig maar wel leuk.

Om 23:30 uur Nederlandse tijd landen we op Zanderij. De spanning bouwde zich bij mij op. Nu ga ik eindelijk voet op bodem zetten in het land waar ik geboren ben. Het is donker. Trapje af. Ik voel een warme föhn op mijn gezicht. Bedwelmende lucht van bloemen, eten en warmte. Ik bleef even stilstaan en sloot mijn ogen. Hier was ik dan. 41 jaar geleden voor het laatst geweest. Adrenaline stroomde door mijn lichaam. Ik wilde van alles ontdekken. Een reis maken door memory lane.

Na alle procedures op Zanderij was het moment om naar buiten te lopen. Geweldig was het. Als die mensen die aan weerszijde stonden in afwachting op hun geliefden. Ze keken mij aan. Zo'n welkom had ik niet verwacht. Ik wist niet waar ik moest kijken. Hoe zagen mijn oom en tante eruit? Tussen alle donkere gezichten, zag ik opeens mijn tante op mij aflopen. Haar lange en warme omhelzing deed mij goed. Alsof het land mij letterlijk in haar armen nam: warm, met een glimlach en oprecht. Oom Hans was ouder geworden en er was nog iemand bij. Oom John. Hij woont in Nederland en was nu ook op vakantie. Wij bleven bij oom John voor 2 nachten slapen. Zaterdag zouden we naar Royal Torarica gaan.

Het huis van oom John kende ik niet. Hij had dat begin jaren 80 gekocht. We hadden de 1ste verdieping helemaal voor onszelf. We gingen meteen naar bed. Moe, maar voldaan, sloop ik mijn ogen.

Ik moest denken aan een stukje uit het Volkslied van Suriname:
Sranangron e kari un'.
Wans' ope tata komopo
Wi mu' seti kondre bun.

(vertaling)
The soil of Suriname is calling you.
Where ever our ancestors came from
We should take care of our country